Wizje Joanny Premonition

Neosha

Joanna spojrzała na mury Zakładu Dla Obłąkanych Pana Smith. Przeszły ją dreszcze, na myśl, że będzie musiała tu spędzić najbliższe trzy lata. Śnieg padał na jej kurtkę tworząc niewielkie, mokre plamy. Nawet on wydawał się tu obcy. Nie wiedziała, czy wytrzyma rozłąkę z rodziną, ale nie miała wyboru. Jej okropne wizje musiały się skończyć. Zbyt dużo ją to kosztowało.

- Pani Joanna Premonition? - spytał nagle mężczyzna wychodząc przed bramę. Dziewczyna kiwnęła głową.
- Zapraszam do środka. -

oll.

Poczatek dobry, aczkolwiek ja nie pisze i sie nie znam na tym, wiec nie mnie tu oceniac. Noale podoba mi sie.

Annie

Początek zapowiada sie obiecująco...Weny ;D

Cristal

Świetny początek, czekam na dalszy ciąg (:

Miaax3

początek na prawdę fajny ;D
mam nadzieję, że rozdział będzie dłuższy ;D

Neosha

To taki krótki początek, od kiedy Joanna zaczęła mieć dar widzenia przyszłości. Postaram się, aby następnym razem rozdział był dłuuuuuższy.

Wielka mgła snuła się nad ulicami Loudhood, niegdyś podziwianym, dziś już niemal całkowicie opustoszałym, w niczym nie przypominającym siebie miasteczkiem. Niesamowite dwory zarosła trawa, a w miejscu, gdzie kiedyś górowała niesamowita fontanna, stał wypełniony po brzegi śmietnik, otoczony zniszczonymi meblami, pozostawionymi przed dawnych mieszkańców. W pobliżu rzeki, wśród drzew dwie kobiety, którym towarzyszyło dziecko, zawzięcie się kłóciły.
- Doskonale wiesz, że medalion należał do MOICH pradziadków! - wrzasnęła jedna.
- Trzeba było go nie zostawiać na środku ulicy!
- Ty stara złodziejko, wolałaś go ukraść niż po prostu mi oddać!
- Nie wiedziałam, że jest twój, Anielo!
- A kto inny TUTAJ mieszka?!
Klika wróbli wystraszyło się i odleciało na inne drzewa. Nastąpiła cisza. Kobiety spojrzały na siebie, po czym spuściły głowy.
- Nie wyobrażam sobie przyszłości Joanny w tej dziurze. - odparła Aniela, patrząc na dziecko.
- Ja także nie chcę, aby skończyła jak my. Musimy ją zawieść do sierocińca.
- Dafrozo, rozmawiałyśmy już na ten temat i więcej...
- Cicho! Coś słyszałam.
Kobiety obejrzały się, jednak oprócz drzew nikogo nie zauważyły. Mała dziewczynka zaczęła cicho płakać. Aniela już chciała ją pocieszyć, kiedy nagle usłyszała szepty.
Jooannna, Jooo...aaannnnaa,
Zatkała uszy, ale to nic nie dało, były coraz głośniejsze.
- Co to? - krzyknęła.
Niedaleko, między drzewami zauważyły jakąś postać. Powoli zmierzała ku im. Z początku odrętwiałe z przerażenia stały w miejscu, ale po chwili otrząsnęły się i zaczęły uciekać w głąb lasu. Biegły przeskakując przez chaszcze, a Dafroza mocno trzymała dziecko za rękę.
- Szybciej! To on! Wrócił! - krzyczała Aniela. Nie wiedziały dokąd biegną, chciały tylko czym prędzej uciec.
Na środku lasu zauważyły światło, pochodzące od jakieś chaty. Szybko popędziły ku drzwiom i mocno zapukały.
- Proszę otworzyć! - krzyczały i zaczęły pukać też w okna. Jakaś staruszka wyszła na zewnątrz.
- Po co ten hałas? - powiedziała powoli. - Wejdźcie.
Kobiety wraz z dzieckiem zajrzały do środka. Staruszka wskazała im starą kanapę.
- Potrzebujemy pomocy, jakiś mężczyzna... - zaczęła Aniela.
- O nim mówicie? - spytała staruszka wskazując na kuchnię. On tam stał.
Dafroza próbowała się ruszyć, ale jej ciało nagle stało się bezwładne. Powieki zaczęły jej opadać i ostatnie co zobaczyła to błysk nad małą Joanną.
Została przeklęta.

Annie

Nieźle trzymało w napięciu, pomimo tego, ze było dość krótkie. Weny i pisz dalej, bo jestem ciekawa, cóz stanie sie dalej ;]]

Miaax3

łał, nieźle ;ddd

Cristal

Niezłe... Czekam na dalszy rozwój wydarzeń ;]

Neosha

yy będą za jakiś miesiąc 4 rozdziały. bo teraz nie mam czasu : >

Annie

To wstawiaj chociaż to co masz Very Happy

bom ciekawa

Neosha

jak chcecie w kawałkach to dobra.

Potężne wieżowce Oncle's Button ledwo odbijały posępne światło zachodzącego słońca, ale czerwonych namiotów stojących u ich podnóża wciąż przybywało. Odkąd Oncle's Button postanowiło wybudować fabrykę guzików na środku lasu, Stowarzyszenie Ochrony Przyrody nie dawało im spokoju. Już od tygodnia protestowali pod ich budynkiem, nie zgadzając się na żadne kompromisy. Mieli za sobą oczywiście większość miasta, ale ci niezbyt palili się do jakiejkolwiek pomocy, czy wsparcia.
W tym samym czasie otyły biznesmen otworzył szerokie drzwi wieżowca i ruszył w stronę samochodu.
- Dlaczego fabryka ma być ważniejsza od przyrody? - zaczepiła go reporterka, poprawiając przy tym kosmyk włosów. Mężczyzna zignorował ją, i gdy wreszcie przecisnął się przez szyldy z napisem "GUZIK Z TEGO BĘDZIE", wsiadł do samochodu.
Joanna spojrzała z odrazą na jego przetłuszczone włosy, a gdy w końcu wyjechali z otaczającego ich tłumu odparła:
- Mówiłam, że to zły pomysł.
- Zrozum - zaczął siorbając przy tym nosem - oni nie mają na nic wpływu.
Thomas Branch sięgnął po zieloną landrynkę po czym włożył ją sobie do ust. Samochód skręcił gwałtownie i Joanna uderzyła w szybę. Miała dosyć dzisiejszego dnia, a jeszcze bardziej Thomasa Brancha. Tak, jego szczególnie.

nie czytajcie jeszcze ( aha, pewnie to już zrobiłyście, trudno.)
dam jutro resztę.

Annie

Ciekawe. Takie zagadkowe, bo nie wiadomo co będzie dalej. Czekam na następne Wink

Neosha

Kiedy Joanna skończyła wreszcie odpisywać na złośliwe e-maile, których było przynajmniej dwieście, odłożyła laptopa i spojrzała na hotelowy pokój. Dopiero teraz dotarło do niej, z jakim przepychem był zrobiony. Nad drewnianą szafką z pięknymi wykończeniami wisiało lustro w złotej ramie, a przez drzwi balkonowe dostrzegła wspaniale oświetlony taras. Fabryka Oncle's Button nie musiała się martwić pieniędzmi, a tym bardziej wyborem hotelu, jakim oczywiście był najdroższy w mieście hotel Chrypanos. Ktoś zapukał. Joanna niechętnie stała z miękkiego łóżka i podążyła do drzwi.
- Kto tam? - krzyknęła.
- To ja, Thomas. Chciałem tylko spytać...
- Tak, w porządku. Coś jeszcze?
- Nie polecam napoju Claw, jest chyba przeterminowany, dobranoc.
Joanna natychmiast wypluła zawartość butelki na podłogę. Pobieła do łazienki po ręcznik, ale jej uwagę przykuła kartecczka leżąca na dnie ogromnej wanny. Sięgnęła po nią i przeczytała:
Godzina 1.00, 12 maja.
- To dzisiaj. - szepnęła. Tylko co? O tej porze już dawno będzie spać, ale Thomas z pewnością będzie oglądał telewizję przynajmniej do drugiej. Uznawszy, że spyta go o to jutro, wytarł plamę na podłodze i wróciła do łóżka. Ostatni raz spojrzała na księżyc, po czym zgasiła lampkę i usnęła.
Obudził ją płacz dziecka, dochodzący sprzed drzwi. Zegar wskazywał 1.00. Podniosła się i wzięła z szafki klucze Otworzyła drzwi i wyjrzała na korytarz. Nikogo nie było, ale coś sprawiło, że ręce zaczęły jej się trząść. Pod jej nogami zamiast podłogi były kamienie, a przed nią rozciągała się nieznajoma uliczka. Drzwi zatrzasnęły się i Joanna stała teraz w samej piżamie, sparaliżowana ze strachu. Znów usłyszała płacz, tym razem dochodzący z chaty. Cała dygocząc z zimna pobiegła ku niej i zapukała. Nikt się nie odezwał.
- Przepraszam, czy ktoś tu jest? - spytała. Przyłożyła ucho do drzwi i usłyszała rozmowę:
- Elżbieta nie powinna sama wałęsać się po tej ulicy, Ktoś mógł ją napaść. - powiedział głos kobiety.
- Urszulo, już ci mówiłem, że nigdy nie doszło tu do żadnego wypadku...
- Kłamiesz! Amanda mi powiedziała. Powiedziała o Snoutach, jak ich wymordowano!
- To było czterdzieści lat temu!
- Ale mordercy nie złapano, skąd wiesz, że nie stoi teraz pod drzwiami inie podsłuchuje!
Joanna zarumieniła się. Spojrzała w bok i dostrzegła małą dziewczynkę trzymającą w ręku nóż.
- Nie! - krzyknęła Joanna, ale dziewczynka już przecinała sobie szyję, z której zaczęła kapać krew.

Annie

łał... No ciekawie sie zrobiło.. Very Happy

pisz dalej ;]