Forum  Strona Główna
 FAQ   Szukaj   Użytkownicy   Grupy    Galerie   Rejestracja   Profil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości   Zaloguj 

Twór literacki o wampach by Annie
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3, 4, 5, 6  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Opowiadania
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Seiko
Królowa syren



Dołączył: 03 Lut 2008
Posty: 2470
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Kraju Kwitnącej Wiśni...

PostWysłany: Czw 11:32, 07 Maj 2009    Temat postu:

Annie napisał:
Robię błędy? ;]


Wybryk natury... Czyta w myślach...Very Happy


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Annie
Syrena



Dołączył: 04 Lut 2008
Posty: 3422
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Czw 17:09, 07 Maj 2009    Temat postu:

No widzisz... Coś jednak mam wspólnego z moją bohaterką Very Happy

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Seiko
Królowa syren



Dołączył: 03 Lut 2008
Posty: 2470
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Kraju Kwitnącej Wiśni...

PostWysłany: Czw 19:23, 07 Maj 2009    Temat postu:

Ciekawe, czy tych "cosiów" więcej Very Happy

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Annie
Syrena



Dołączył: 04 Lut 2008
Posty: 3422
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Czw 20:19, 07 Maj 2009    Temat postu:

Yhh, no wiesz. Jednak nie mam różowego Audi i nie uważam siebie za chodzącą piękność Laughing A moje rodzeństwo nie jest wampirami, ani mój chłopak eks, czy whatever wilkołakiem xDD

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Annie dnia Czw 20:20, 07 Maj 2009, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Cristal
Syrena



Dołączył: 24 Mar 2008
Posty: 1665
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Siedlce

PostWysłany: Pią 16:42, 08 Maj 2009    Temat postu:

Kto wie. Może ukrywają mroczne tajemnice przed tobą xddd

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Annie
Syrena



Dołączył: 04 Lut 2008
Posty: 3422
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Pią 17:11, 08 Maj 2009    Temat postu:

Taa, mój jeden jedyny brat raczej nie wygląda na wampirka, a żaden z moich kolegów nie zmienia sie w wilka przy mnie xD

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Seiko
Królowa syren



Dołączył: 03 Lut 2008
Posty: 2470
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Kraju Kwitnącej Wiśni...

PostWysłany: Pią 18:29, 08 Maj 2009    Temat postu:

Annie, mam do Ciebie pytanie tak trochę z innej beczki. Raczej odnośnie błędów.
Nie chciałabyś może, żebym zostało Twoją betą? Very Happy Nie, żebym się narzucała, czy coś...


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Annie
Syrena



Dołączył: 04 Lut 2008
Posty: 3422
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Sob 19:27, 09 Maj 2009    Temat postu:

Hmm, no cóż.. Właściwie, to mi kuzynka czasem sprawdza, ale jeśli ona akurat nie będzie miała czasu, to spoko.
Ava też to kiedyś proponowała xDD


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Annie
Syrena



Dołączył: 04 Lut 2008
Posty: 3422
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Wto 14:24, 12 Maj 2009    Temat postu:

dobra, dodam kolejną część
______________
Awignion
Jechałam bardzo szybko. Niemalże wyczuwałam, że był tędy uprowadzony wilkołak. W dodatku mój wilkołak. Jak w ogóle Adam dowiedział się o Bobby'm o raz o tym, że był wilkołakiem. Właściwie był on bardzo mądrym wampirem. Przewidział i bez swego daru, że gdy zabierze mi to, co mam najcenniejsze, szybko podejmę walkę o to "coś". Poza tym, Adam szczerze nienawidził wilkołaków. To przez nich, nasza czwórka stała się wampirami. To one zaatakowały nas wtedy na polanie... I mnie oszczędziły, by potem wydać mnie na pastwę największego wilka z watahy. Tak się zastanawiałam podczas podróży, czy Adam chciał się po prostu zemścić na jakimś wilkołaku, za wszystkie męki. Czy on po prostu był tak szaleńczo we mnie zakochany, czy jak? Nie potrafiłam tego zrozumieć.
Dojeżdżałam już do bram Awignion. Od razu zrozumiałam, że prawdopodobnie całe miasto czeka na moje przybycie. Trochę mnie to krępowało. Przybrałam normalny wyraz twarzy. Przy bramie stał jeden wartownik. Nie myślał o niczym konkretnym. Prawdopodobnie miał taki rozkaz, żebym tak czysto przypadkowo się o czymś nie dowiedziała.
Przejechałam bez większego trudu i dotarłam na główny dziedziniec. Było pochmurnie, tak jakby niebo chciało płakać nad losem Bobb'iego, a nie mogło. Naprzeciw wyszła mi Dakota. Wyglądała na bardzo zastraszoną.
-Kimberly..
-Witaj. Wiesz, po co tu jestem, prawda?
Cicho mruknęła.
-Chodź przyszykuję cię do spotkania.-Zrozumiałam od razu, że Dakota nie może mówić głośno, na jakie spotkanie ma mnie przyszykować. Mogłam być tylko pewna, że w ostateczności zablokuje inne dary, bym mogła uciec.
-No to chodźmy.
W mojej dawnej komnacie wisiała wielka i strasznie długa suknia balowa. Podobna do tej, która wisiała u mnie w szafie, w Stanach. Była piękna, ale nie potrafiłam się nią cieszyć w obliczu takiej sytuacji.
Mów tylko to co oni chcą usłyszeć. Gdy będziesz czuła nacisk, daj mi znak, a ja natychmiast zablokuję tamtych, byś mogła uciec. Kiwnęłam głową, na znak, że zrozumiałam. Gdyby ktoś nas obserwował, co na pewno miało miejsce, mógł pomyśleć, że po prostu kiwnęłam z zachwytu nad suknią.
Szybko się ubrałam, zrobiłam odpowiednią fryzurę i makijaż i ruszyłam na zamek. Nie spieszyłam się.. Szłam raczej wolno. Spieszyło mi się, ale nie chciałam tego dać po sobie poznać.
Doszłam. Jednym ruchem pchnęłam ciężkie, metalowe drzwi od głównej sali balowej.
Miałam rację. Wszystkie wampiry, które znałam i też kilka nowych, zapewne stworzonych po moim wyjeździe. Wszyscy zgromadzeni skupili się po bokach sali, a Adam wraz z rodzeństwem siedział na tronie w samym środku.
-Witamy w Awignion-Przemówił pierwszy.
-Witaj również.-Musiałam zachować spokój i skupić się na myślach innych.
Nastąpiła niezręczna cisza. Najwidoczniej Adam pragnął komunikować się ze mną za pomocą myśli.
Wiedziałem, że przyjedziesz. Dziwi mnie tylko, że dałaś się nabrać. Sama wymyśliłaś przecież tego typu polowania. Niezawodny wabik.-pomyślał Adam i uśmiechnął się pod nosem.
Mimowolnie odsłoniłam lekko zęby.
-Czemu nie dzielisz się swymi myślami z innymi? To, że masz jakieś chore plany wobec mnie, to już wiedzą wszyscy.. Nie potrzebujesz się już skrywać.-Teraz to ja wykrzywiłam usta w ironicznym uśmiechu.
-Skoro tak wolisz...
-Tak, tak właśnie wolę.
-Dobrze. Wiemy wszyscy doskonale o tym, że wilkołaki w Stanach znów się odrodziły....
-Z łaski swojej.. Mógłbyś uściślić? Bo ja wiem doskonale, że nie mówisz prawdy. Wilkołaki, a wilkołaki to sporo różnica.
-Jaka jeśli można wiedzieć?-rzuciła kpiąco Haubrey.
-Taka, że te wilkołaki, które są w Stanach i te, które zaatakowały nas ponad 100 lat temu są jakby dwoma różnymi gatunkami.
Wszyscy zaczęli słuchać mnie w skupieniu. Gdy rozglądałam się po sali, spostrzegłam, że brakuje tu Madelaine.
-A więc. Amerykańskie wilki zmieniają się pod wpływem genów.. A wilkołaki te, które pojawiły się tutaj zostały stworzone przez naszą rasę.. To my i Pradawni ekpserymentowaliśmy z naturą. I te wilkołaki przedłużają swój gatunek za pomocą ataku. Zupełnie podobnie do nas. A wilki z legend Indian przedłużają gatunek za pomocą genów.
-Księżniczko, coś mi się nie zgadza. W takim razie, dlaczego ten wilkołak, za którym tu przyjechałaś się zakochał w tobie. Nie masz przecież szans na przedłużenie jego gatunku. To jest bez sensu.-odezwał się Karol. W sumie miał rację, bo wcześniej się nad tym nie zastanawiałam.
-Niech zgadnę, nie myślałaś nad tym?
Warknęłam.
Adam uniósł ręce w obronnym geście.
-Spokojnie. Tylko spokojnie.
Popatrzyłam na niego z politowaniem. Był ostatnią osobą, której rad bym posłuchała.
-Wiem, że nie jest ci łatwo. Ale powinnaś zastanowić się, czy w ten sposób nie narażasz naszego gatunku na jakieś niezdrowe układy. Jako jedna z Białych powinnaś wybierać co jest dobre, a co złe..
-Już wybrałam i z pewnością ty nie jesteś częścią tej dobrej strony.
Pokręcił głową.
Tobie nie mogę zrobić nic, ale temu wilkołakowi...
Zamarłam. Moje mięśnie się napięły, a w oczach pojawił się hart ducha.
-Zakończmy to raz, a dobrze.
-Masz zamiar walczyć?-jęknęła Haubrey-Z nami wszystkimi?
-Nie.. Ona chce walczyć tylko ze mną. Czyż nie o to ci chodzi. Żeby odebrać tron, który wcześniej mi podarował Georg?
Wyprostowałam się. Więc, to po to ściągnął na zamek wszystkie mieszkające w okolicy wampiry. Potrzebował świadków!
Syknęłam i odsłoniłam zęby.
-To więc po to jest ta cała szopka!-wrzeszczałam. -Chcesz w świetle świadków ośmieszyć mnie, oskarżyć o zdradę i pomoc rasie wrogów, a potem wymierzyć sprawiedliwość.. Tylko jest jedno małe, ale.... Bezemnie, nie będziesz mógł już nic uczynić, słonko.
Zaskoczyłam go, tak szybkim rozumowaniem. Zresztą on bardzo się pilnował, żeby teraz o tym nie myśleć.
-To nie tak...
- A jak? Innego wytłumaczenia nie mam. W niczyich myślach nie widzę innego bardziej sensownego wytłumaczenia.
-Gdybym chciał to zrobić, wymyśliłbym byle pretekst. Ale zabić cię nie mogę. Niedobrowolnie ciebie tu przetrzymywac też nie..
-Więc po co to wszystko.?-Moje rysy złagodniały. Chciałam zmusić go do mówienia, moim dawnym zwyczajem.
-Panie...-nagle wtrąciła się Madelaine, która przybyła przed chwilką.
-Nie przerywaj! -Uderzył ją z całej siły w twarz, a ta od uderzenia przeleciała kilka metrów i upadła w przeciwległy kąt sali.
Bardzo mi się to nie spodobało, więc posłałam Adamowi mrożące krew w żyłach spojrzenie.
Moja frustracja i gniew wzbierały we mnie niczym bomba zegarowa.
-Jeśli spadł mu choć z głowy jeden włos, jeśli bedzie w jakikolwiek sposób naruszony, zabiję cię..- Przestałam grać i zagroziłam Adamowi.
-Poczekaj. Chcę to wyjaśnić....
W tym momencie usłyszałam głośny ryk.. Ten sam ryk z polany. To był Bobby.
-Co mu zrobiłeś?-rzuciłam się na mojego rozmówcę. Nie mogłam zebrać w sobie odpowiedniej siły, żeby powalić go na ziemię. Przytrzymał mnie za ręce.-W tej chwili gadaj!
-Nic mu nie zrobiłem.! -Adam był jeszcze bardziej przerażony niż inne wampiry znajdujące się w sali.
-Musimy uciekać!-Zakomenderował Karol
-Dlaczego?-opierała się Haubrey.
Adam wciąż ściskał moje ręce, nie pozwalając mi się uwolnić.
-Puść mnie! To rozkaz!
-Nie słucham twoich rozkazów. -Adam protestował
-Owszem słuchasz!
Musiał puścić.
Wszystkie wampiry znajdujące się w sali zaczęły wybiegać i uciekać. Zrozumiałam dlaczego nastąpił taki popłoch. Bobby swoim krzykiem musiał wezwać do zamku europejskie wilkołaki, które były dużo gorsze.. A dziś była pełnia..
Podbiegłam jednym susem do Madelaine, która leżała skulona w kącie. Przytuliłam ją mocno do siebie.
-Już dobrze...
Oni go torturowali. Przepraszam. Nie chciałam cię tu zwabić. Ani jego, ani twoim kosztem. Wybacz mi proszę.-Maddie szlochała w myślach.
-Wybaczam, a teraz szybko.. Musimy znaleźć Bobby'iego i uciekać. Jedziesz ze mną do Stanów!
Dziewczyna wpatrywała się we mnie swoimi wielkimi, błękitno-fioletowymi oczami. Była przerażona.
Do sali wpadł wielki wilk. Rozejrzał się i od razu spostrzegł mnie. Jednak nim cokolwiek zdążył zrobić z tyłu złapały mnie czyjeś silne ręce. To Lewis, osobisty ochroniarz Adama pociagnął mnie w tył. Wykręcił mi ręce, tak, że nie miałam możliwości oporu.
Jęknęłam z bólu. Lewis był dużo silniejszy ode mnie. Powlókł mnie tak, do drzwi, w czasie kiedy inni "ochroniarze" odciągali Bobby'iego.. Wilk jednak zgrabnie pokonywał jeden za drugim. W krótce spostrzegłam, jak Madelaine mu pomaga. Jednak nikt nie mógł zatrzymać mojego porywacza. Nikt... Nagle zatrzymaliśmy się. Lewis jęknął i warknął, a po chwili poczułam, że nic mnie już nie trzyma. Odwróciłam się szybko i zobaczyłam jak przez główna szybę wbiega wataha wilkołaków. Największy z nich właśnie przed chwilą dokonał egzekucji na moim porywaczu. Bałam się. Te wilki różniły się bardzo od Bobby'iego, który w tej chwili, gdy inni zajęli się pozostałymi w zamku wampirami, zmienił się w człowieka i podszedł do mnie. Zupełnie irracjonalnie przebiegł mi uśmieszek po twarzy, gdy Bobby starał sie jak najszybciej ubrać w dresy, które zawsze nosił przy sobie na rzemyku.
-Nic ci nie jest? -Spytaliśmy niemal równocześnie.-Nie-Równie synchroniczna była odpowiedź.
Teraz spojrzałam z powrotem na wielkiego basiora. Patrzył na mnie oczami pełnymi nienawiści, ale również współczucia.
Na moich oczach wilkołak oddał mi hołd. A wraz z nim pozostałe wilki, które już skończyły "sprzątać" po balu. Myślałam, że padnę ze zdziwienia. Na szczęście pomocnym ramieniem okazał sie Bobby...

Koniec części XI


Mam nadzieję, że nie ma błędów, bo sie starałam, naprawdę Very Happy


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Annie
Syrena



Dołączył: 04 Lut 2008
Posty: 3422
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Pią 20:51, 22 Maj 2009    Temat postu:

Ja tu sie tak staram! Nie robię błędów, a tu nic.. xDD

Dodam kolejną część:

Więzy krwi
Byłam w niemałym szoku, po tym co przed chwilą tu zobaczyłam. Wilkołak pokłonił się? Przede mną?! Moja irytacja i zdezorientowanie sięgnęło zenitu, gdy największy z wilków zaczął przeobrażać się w człowieka.
-Wybacz nam pani, za taką brutalność..
-Jaka pani? Czy ktoś raczy mi wreszcie wyjaśnić, co tu sie dzieje?-Stałam jak głupia i wymachiwałam rękoma. Bałam sie, że to tylko sen, a tak naprawdę na zewnątrz mojej świadomości jestem właśnie rozszarpywana na kawałeczki.
Wilki stanęły jak wryte na ten wybuch agresji. A potem wszyscy zaczęli zmieniać się w ludzi.
W końcu znów przemówił ich przywódca.
-Nie wiesz o niczym, prawda? Ta tajemnica była najpilniej strzeżona na świecie. Twój pobratymiec, który zwie się królem wszystkich wampirów oszukał cię. Twój ojciec również. Tylko twoja matka wie o twoim pochodzeniu, ale jak zapewne sądzę, Adam porwał ją by nigdy nie wyjawiła ci tego, co może go zniszczyć. Teraz gdy nadarzyła się okazja i zaatakowaliśmy zamek, by przyjść ci z pomocą.....
Czułam jak oczy wychodza mi z orbit. Już nawet przestałam słuchać, co mówi do mnie ten człowiek, który jeszcze przed chwilą był wilkołakiem.
-Że co? -Nie rozumiałam nic.
Chłopak był wyraźnie zirytowany, a do mnie nie dochodziły niczyje myśli. Byłam zagubiona. A w moim umyśle panowała cisza.
-Wybacz, najwyraźniej nas nie słyszysz. Tak, to bardzo prawdopodobne. Na nas po prostu nie działają dary wampirów...
I znów "bla bla bla"
-Mógłbyś tak z łaski swojej przejść do sedna, bo ja naprawdę nic nie rozumiem.
-Dobrze, już dobrze. A więc. Co wiesz o swoim pochodzeniu.
-Pochodze stąd.
-Nie, nie.. Chodzi mi o to, kto jest twym ojcem.
-Nie wiem. Dakota twierdziła, że to był jakiś drań.-Boże, zwierzałam sie właśnie wilkołakowi, swojemu odwiecznemu wrogowi. Ze mna naprawdę było coś nie tak.
Nic ci nie jest? Masz minę, jakby ktoś cię właśnie zjadł i zwymiotował.
-Ale jak?? Chwila. Dlaczego słyszę Bobby'iego, a was nie?
-Bo my działamy na innych zasadach. Mam kontynuować?
Skinęłam głową.
-Dakota nigdy nie wspomniała ci o ojcu?
-No tylko tyle, co nic.
-A na zamku nie dziwił nikogo ani twój zapach ani nic?
-Chwila.. Zawsze mi mówiono, że ślicznie pachnę, ale wiedziałam, że wampiry odbierają trochę inaczej zapachy.
-A nie mówili tak przypadkiem, że jako dziecko byłaś nieludzko piękna?
-Do czego pijesz?
-Do tego, że nigdy nie byłaś człowiekiem!
Myślałam, że się przewrócę.
-To kim niby byłam według ciebie?
-Potomkinią Pradawnych. Z tego co wiem, tylko ty możesz ich obudzić, wiem również, że bez ciebie Adam nie ma mocy nad innymi istotami nieludzkimi. Stąd taki wniosek.
-Ale to nie ma sensu, bo niby jak?!-jęknęłam.
-Pradawni również nie byli istotami ludzkimi. Byli pół-wampirami i pół-wilkołakami.
-Że co? To przecież kłóci się samo ze sobą.
-Poczekaj, daj mi dokończyć.-Zawiesił głos. Gdy dostrzegł, że już się uspokoiłam, zaczął kontynuować.-Otóż, wśród Pradawnych wybuchła wojna, o to, kto jest ważniejszy, a kto nie. Zdrajcy szybko zauważyli, że łatwiej jest im sie posługiwać wampirzymi odruchami-wywróciłam oczami, na dźwięk słów, że wampiry były zdrajcami..- Druga część odkryła, że łatwiej jest im być wilkołakami. W ten sposób rozpoczęła sie wojna. Tylko czterech Mądrych nie wdawało się w tą bitwę. Myśleli, jak spróbować pogodzić zwaśnione strony. W tym czasie na świecie pojawiało się coraz wiecej i wilkołaków i wampirów. Zaczęli ginąć niewinni ludzie, wiec Wielka Czwórka postanowiła ostudzić temperamenty obu obozów wojennych. Zesłali winnych na wieczne męki, a sami postanowili zaszyć sie w miejscu, w którym nikt nie przeskodził im wiecznie rozmyślać. Jednak jeden z nich, niejaki Bartosz postanowił wcielić w życie plan B, gdyby jednak nic by im sie nie udało. Postanowił stworzyć dziecko, które w razie potrzeby zmieniłoby bieg historii. Uwiódł więc piękną mieszczankę Werony, która była nad poziom rozwinięta intelektualnie, dlatego posądzano ją o czary. Została wygnana z miasta na dobre, gdy tylko jej najblizsi dowiedzieli się o ciąży.
W ten sposób, trafiła do Awignion. A resztę to już chyba znasz, prawda?
Byłam w szoku. Nie mogłam wykrztusić słowa. Ja miałam być niby tym cudownym dzieckiem? Jak?
-Ale nadal nie rozumiem dlaczego teraz oddałeś mi pokłon.
-Jesteś jedyną żyjącą potomkinią Pradawnych. Już kiedyś na polanie cię rozpoznałem..-I tu zamilkł.
-To ty, wtedy się zawahałeś, czy mnie zgładzić, czy też nie! To przez ciebie omal nie zginęłam.
-Gdybym cię wtedy nie zaatakował, zrobiliby to Czerwoni, a oni nie oszczędziliby cię, tylko dobili. Zrobiłem to celowo, byś przeżyła.-widziałam w jego oczach tyle współczucia i cierpienia, że nie mogłam niepotwierdzić jego słów.
-Czerwoni by mnie zabili? Dlaczego, niby?
-A niby dlaczego zaatakowali ten zamek już kiedyś? Chcieli ciebie. Jesteś brakujacym ogniwem, które jest potrzebne wszystkim do panowania nad resztą.
No tak, wszystko się zgadzało. Byłam w niemałym szoku. Wilkołak wyjaśnił mi w całości genezę mojego istnienia.
-Tak więc..
-Wszystkie istoty pozaludzkie muszą oddawać ci hołd, jako jedynej prawowitej władczyni.
-Aha..-wydusiłam i zamilkłam..

Koniec części XII


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Seiko
Królowa syren



Dołączył: 03 Lut 2008
Posty: 2470
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Kraju Kwitnącej Wiśni...

PostWysłany: Sob 10:42, 23 Maj 2009    Temat postu:

Cóż... Takiego obrotu sprawy to ja się nie spodziewałam... A co do poprzedniego rozdziału, to parę błędów zauważyłam Mr. Green

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Annie
Syrena



Dołączył: 04 Lut 2008
Posty: 3422
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Sob 18:18, 23 Maj 2009    Temat postu:

Heh.. A tyle razy sprawdzałam, noo *płacze w rozpaczy* Ale i tak dzięks ;]

A tak wgl, to się zastanawiam, czy nie zakończyc tego opowiadania na 14 rozdziałach tak przypadkiem..


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Seiko
Królowa syren



Dołączył: 03 Lut 2008
Posty: 2470
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z Kraju Kwitnącej Wiśni...

PostWysłany: Nie 13:07, 24 Maj 2009    Temat postu:

Dlaczego?! Ja się nie zgadzam! To opowiadanie musi dożyć chociaż dwudziestu części... xD

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Annie
Syrena



Dołączył: 04 Lut 2008
Posty: 3422
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Nie 18:07, 24 Maj 2009    Temat postu:

Jesteś pewna, że tego chcesz?
No, ale dobra.. Na życzenie Seiko pomęczę was jeszcze do 20 części Very Happy


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Annie
Syrena



Dołączył: 04 Lut 2008
Posty: 3422
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Pon 19:22, 01 Cze 2009    Temat postu:

Kolejna część juz jest!
I uwaga, uwaga! Zaskoczenie, bo...

Zbetowana przez:

AVĘ!! Very Happy


Powrót do rzeczywistości.
Teraz, gdy powróciłam już do świata żywych, dopiero odkryłam jak bardzo całe to zamieszanie wpłynęło na moją psychikę. Zapewne nie było to moje ostatnie spotkanie z wilkołakami i wampirami z Awignion, ale tak czy inaczej byłam wdzięczna tym pierwszym za to, co dla mnie zrobili. Gdyby nie oni, pewnie robiłabym za jakąś kurtyzanę Adama albo za jakieś dziwadło z białym poblaskiem, które "pomaga królować nad światem" boskiemu rodzeństwu. Cudnie, wprost fatalnie. A tak, to leciałam właśnie samolotem z powrotem do Stanów. Przy moim boku spał Bobby, który przez cała drogę trzymał mnie za rękę, żeby tylko mnie nie opuścić. Byłam wdzięczna losowi, że tak to się skończyło, przynajmniej na jakiś czas.
Gdy byliśmy już nad miastem, Bobby się obudził i odruchowo spojrzał na mnie, czy aby na pewno tu jestem, czy też przypadkiem nie jestem tylko jego snem. Przyjemnie było słuchać tak jego myśli. Oboje się uśmiechaliśmy. Mój ukochany nie potrzebował daru, żeby wiedzieć o czym myślę. Pochylił się ku mnie i pocałował delikatnie. Nawet nie musiałam się zastanawiać, czy zrobiłabym mu krzywdę, czy też nie.
- Chcę jeszcze - obruszyłam się jak małe dziecko.
- A nie zabijesz tych wszystkich ludzi w samolocie? - po twarzy Bobby'ego przebiegł uśmieszek.
- Ich nie załatwię, ale ciebie owszem - szepnęłam najciszej jak tylko się dało. Uśmiechnęłam się szeroko.
Bobby nawet nie czekał na inną odpowiedź. Przysunął się do mnie i od razu pocałował. Mało mnie obchodziło, co sobie myślała bizneswoman siedząca obok. Dla mnie liczyło się tylko tu i teraz. Bez wątpienia podobało mi się tego typu wybudzanie i powrót do świata żywych.
Oderwałam sie na chwilę.
-Bobby, już wylądowaliśmy - oboje zaczęliśmy się głośno śmiać. Stewardessy popatrzyły na nas jak na parę świrów, ale dla mnie dziś tak naprawdę nic się nie liczyło.
Wsiedliśmy do taksówki i ruszyliśmy.
- Jedziemy do domu. Wreszcie...
- Taa, ale do mojego. Spotkasz nareszcie pozostałą część sfory, którzy muszą cię polubić - Bobby uśmiechnął sie łobuzersko.
- Wiesz co… Nie wiem, czy chcę korzystać z informacji, które ostatnio poznałam. Nie chcę nad nikim panować. Chcę, żeby było tak jak dawniej.
Zapadła cisza i w takiej właśnie ciszy dojechaliśmy do jego skromnego domku w rezerwacie. Na ganku czekał już Josh i reszta chłopaków. Z tego co słyszałam, raczej nie byli zadowoleni, że Bobby przyprowadził tutaj wampira.
Jeden z Indianinów zaczął się trząść i wyraźnie na mnie warczał gdy tylko wysiedliśmy z taksówki. Stanowczym ruchem upomniał go Josh, który tylko się mi bacznie przyglądał.
- Witamy na terytorium wilków - odezwał się zupełnie niespodziewanie najniższy z chłopców.
Uśmiechnęłam się lekko i przyjaźnie.
- No dobra, to ja ci może przedstawię moich KUMPLI - Bobby specjalnie naciskał na słowo 'kumple' gdyż nie za bardzo wiedział co reszta, powie na mój widok.
- A więc tak, od prawej: Kurt - tu wskazał na najniższego i najbardziej do mnie przychylnie nastawionego chłopaka. - ...to Josh - wskazał na najstarszego i najbardziej poważnego. - ...to Jason - najbardziej niepohamowany i niepokorny - dodał Bobby w myślach. - ...Michael - chłopaczek o pięknych oczach, ale nie tak pięknych jak Bobby. - ...Eric - wydał mi się takim kujonkiem, ale dobra, cicho... - ...i Dominic - zupełnie zwyczajny chłopak.
- Oraz ty - dodałam z uśmiechem na ustach. Indianie byli lekko zakłopotani moją barwą głosu. Mieli takie same odczucia jak Bobby pierwszego dnia.
- Ale ty masz piękny głos - odezwał się najprzyjemniej do mnie nastawiony wilkołak.
- Dziękuję - posłałam mu grzeczny uśmiech. Bobby ścisnął mnie w talii, ale rzec jasna nic mnie to nie zabolało. Chciał chyba tym gestem pokazać Kurtowi, że jestem już zajęta.
- I te oczy… - Tym razem odpłynął Eric.
Uśmiechnęłam się i poczytałam chłopcom trochę w myślach. Tylko Jason, Josh i Dominic nie wyrażali nawet w myślach żadnego entuzjazmu. Jason był strasznie nerwowy, rozważał różne możliwości jak by mnie zabić gdybym zrobiła jakiś fałszywy krok. Bobby dostrzegł, że mimowolnie drgnęłam.
- Co jest? - Boby przytulił mnie jeszcze mocniej, widząc moją reakcję.
- Nic, nic. Widocznie nie powinnam tu dłużej przebywać - spojrzałam mimowolnie w oczy Jasona. Ten syknął i zaczął mocno charczeć.
- To ta zdzira! Ona potrafi czytać w myślach! Zdzira! - Chłopak zaczął cały dygotać. Bobby'iego również mimowolnie przeszły dreszcze. Pogłaskałam go lekko po ramieniu, by się uspokoił.
- Nawet tak do niej nie mów! - wycedził przez zęby mój towarzysz.
- Przecież to pijawa!
- Słuchaj, no... - Bobby zasłonił mnie swoim ciałem.
- Bobby, nie trzeba, ja już sobie pójdę po prostu - chciałam załagodzić jakoś sprawę, nie obchodziły mnie przecież teksty innych, a szczególnie jakiegoś podrzędnego gatunku.
Boże... Ja to pomyślałam… Nie, nie... To nie jest żaden podrzędny gatunek. Oni są normalni, ten sam poziom. Nawet nie mam zamiaru korzystać z mojego daru... A może jednak... Nie! Zganiłam się od razu w myślach i potrząsnęłam głową, jakbym chciała wyrzucić z niej, to o czym przed chwilą myślałam.
- Nie, ja to załatwię.
- Stop. Oboje. Bójką nic nie zaradzicie - wreszcie wtrącił się Josh ze swoim nieskazitelnie mocnym głosem. - Jason okaż trochę gościnności, a ty Bobby mógłbyś chociaż nas uprzedzić.
- Mogłem... Ale to nie powód, żeby on ją obrażał!
- Masz rację, Bobby. Jason, możesz nas opuścić, by się uspokoić?
- Ty chyba żartujesz! To ja mam was opuszczać, bo przyjechała ta pijawa, a nie ona? Co z wami?! Rzuciła na was jakiś urok, czy jak?
- Mam ci pomóc iść? - zapytał Josh z lekkim sarkazmem. A jednak ten chłopak nie był tak zgorzkniały i poważny na jakiego wyglądał.
Jason potrząsnął głową i rzucił przez zaciśnięte zęby.
- Nie, dziękuję.
Po chwili chłopak odszedł, a ja doskonale wiedziałam, że od razu gdy nas opuścił zmienił się w wilka.
- On tak często...? - zerknęłam z bladym uśmiechem na Bobby'iego.
- Taa, zawsze gdy na naszym terytorium pojawia się jakaś piękna wampirzyca u boku jego brata.
- Brata? Aa, wy się tak nazywacie, z tego powodu, że jesteście wilkami. To w sumie zrozumiałe - Nie wiem czemu, ale chyba wyszłam na idiotkę po tym stwierdzeniu.
Bobby zaśmiał się cicho i pomyślał: Jesteś słodka, gdy udajesz głupiutką.
Warknęłam na niego w żartach, jednak od razu doskoczyli do nas Josh i Dominic. Byłam nieźle zszokowana.
- Ale to tylko żarty. Zostawcie ją! - czułam jak Bobby cały drga, trzymając mnie mocno w talii. Czułam również doskonale przyspieszone oddechy dwóch napastników, którzy powoli się do nas zbliżali, jednak na razie tylko w ludzkiej formie.
- Puść ją, Bobby. Mogła cię zaatakować!
- Tak to jest jak się ufa komarom.
- Przesadzasz! - tym razem to nie ja wydałam z siebie charkot, tylko Bobby. - Ona nic nie zrobiła! - Bobby jęknął. I lekko się odsunął. Czułam jak cały drga.
- Bobby... Proszę cię... Przestań, spokojnie, nic się nie stało - zaczęłam do niego mówić, by się uspokoił.
Na dźwięk mojego głosu, dreszcze trochę ustąpiły.
W tym samym momencie Josh i Dominic się zatrzymali. Usłyszałam myśli Jake'a, mojego brata.
- Boże! - wyjęczałam. Odwróciłam się raptownie i zobaczyłam, jak Jake i Tom wyłaniają się z lasu.
Bobby drgnął, ale mimowolnie jednak się troszkę rozluźnił.
- Radzę wam się odsunąć - powiedział ugodowo Tom. Z tego co wywnioskowałam z jego myśli, miał zamiar odepchnąć ich polem siłowym, ale to dopiero w ekstremalnym przypadku.
- Pięknie, Krwiopijcy się zlecieli - Dominic już nie udawał zwyczajnego. Był jeszcze bardziej zgorzkniały niż Jason.
Nagle przed dom wpadł ogromny wilk. To Jason, wrócił.
Jego oczy ciskały błyskawice. Zaczęłam naprawdę się bać.
- Stop! Przestańcie! - krzyknęłam i wszystko się zatrzymało. Po raz pierwszy, odkąd odkryłam swoje pochodzenie, użyłam mocy, która we mnie drzemała. Cała fala rozlała się jak jakiś wybuch. Wszyscy potulnie się uspokoili i zatrzymali. Widziałam ich jak obłoki, a ja sama świeciłam jasno. Wydawało mi się, jakbym była w innym wymiarze.
- Po co wam kłótnie? Po co wam to wszystko? Pomyślcie sobie, że dzisiejszego dnia, w ogóle nie było. A przynajmniej, że nie tak potoczyły się sprawy - mówiłam głosem władczyni. Słyszałam to tym wyraźniej, ponieważ wszyscy w myślach przetwarzali jeszcze raz moje słowa, tak jakby rozsadzały im czaszki. - Rozstańmy się w pokoju. Nie chcę kolejnej bitwy - zakończyłam. Czułam, że zrobiłam dobrze i słusznie. Jednak gryzły mnie wyrzuty sumienia, że nakazuję komuś swoją wolę, że zmuszam kogokolwiek, do robienia czegoś wbrew sobie. A najbardziej gryzło mnie to, że rozkazuję także Bobby'emu.
Inny wymiar zniknął. Staliśmy dalej na podwórku przed domem mojego ukochanego. Josh i Dominic odsunęli się najdalej jak tylko mogli. Bobby też nieznacznie stanął z boku. Już nawet mnie nie dotykał. Dwójka pozostałych wilkołaków, którzy od samego początku stali z boku nieznacznie się poruszyli do tyłu.
Natomiast moi dwaj bracia stali jak wryci w ziemię i bacznie mi się przyglądali.
Kurde, no. Wszyscy teraz mnie mieli za jakąś psycholkę!
- Hmm, macie mnie za wariatkę?
- Nie, skąd. Tylko, że... Hmm, jestem zaskoczony - powiedział Tom ze spokojem.
- Co to było? - wypalił Jake.
- To zbyt długa historia. Wracajmy już do domu - uśmiechnęłam się do Bobby'ego i szepnęłam mu do ucha. - Przyjdę wieczorem.
Zaraz po tym ruszyłam w stronę lasu, a za mną podążyli moi bracia.

Koniec części XIII


I jak? Very Happy


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Opowiadania Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3, 4, 5, 6  Następny
Strona 4 z 6

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group

Theme xand created by spleen & Programosy.
Regulamin